ब्लॉग वाचकांना निमंत्रण

>> Sunday, September 23, 2012




'चौकटीबाहेरचा सिनेमा' चे प्रकाशन

व.पु.काळे ह्यांच्या लोकप्रिय 'पार्टनर' या कादंबरीवर आधारित 'श्री पार्टनर' हा चित्रपट प्रदर्शनासाठी सज्ज झाला आहे. या निमित्ताने प्रभात चित्र मंडळ आणि पर्व क्रिएशन्स यांच्या संयुक्त विद्यमाने 'साहित्याचे सिनेमातले रुपांतर' या विषयावर परिसंवाद आयोजित करण्यात आला आहे. येत्या २५ सप्टेंबरला संध्याकाळी साडेसहा वाजता दादर माटुंगा सांस्कृतिक केंद्रात हा कार्यक्रम संपन्न होईल. या परिसंवादात चित्रपट अभ्यासक गणेश मतकरी, प्रभात चित्र मंडळाचे सचिव संतोष पाठारे, चित्रपट दिग्दर्शक आणि प्रख्यात लेखक अभिराम भडकमकर, श्री पार्टनर चित्रपटाचे दिग्दर्शक समीर सुर्वे आणि ज्येष्ठ लेखक अनंत सामंत सहभागी होणार आहेत. साहित्याच्या सिनेमातल्या रुपांतराच्या विविध पैलूंवर या वेळी विस्ताराने चर्चा होईल. चित्रपट क्षेत्रातल्या नवोदितांसाठी तसेच जनसंज्ञापनाच्या विद्यार्थ्यांसाठी विशेष उपयुक्त असलेला हा कार्यक्रम सर्वांसाठी खुला आहे. या परिसंवादापूर्वी चित्रपट अभ्यासक गणेश मतकरी यांच्या 'चौकटी बाहेरचा सिनेमा' या पुस्तकाचे प्रकाशन होईल. ज्येष्ठ लेखिका आणि सामाजिक कार्यकर्त्या पुष्पा भावे तसेच अभिराम भडकमकर यांच्या प्रमुख उपस्थित हा कार्यक्रम संपन्न होईल.
 आपला सिनेमास्कोप ब्लॉगच्या वाचकांनीही पुस्तक प्रकाशन आणि सिनेचर्चेच्या या कार्यक्रमाचा लाभ घ्यावा.
- ब्लॉगएडिटर


Read more...

न भावलेला बर्फी

>> Monday, September 17, 2012


चित्रपट चांगला कधी असतो? तो बनवणा-यांचा हेतू चांगला असणं ,त्याला चांगला ठरवायला पुरेसं आहे का? इतर चित्रपट त्याहून वाईट ,किंवा थिल्लर असणं ,त्याला आपसूक चांगला बनवतात का? चित्रपट एखाद्या गंभीर आशयाभोवती गुंफलेला असणं ,त्याला कलाकृती म्हणून चांगलं ठरवतं का? त्याचं बॉक्स आँफिसवरलं यश? माझ्या मते यातली कोणतीही एक वा एकत्रितपणे सर्व गोष्टीदेखील चित्रपटाला चांगलं सिध्द करण्यासाठी पुरेशा नाहीत. हे खरं आहे, की यातली कोणती ना कोणती गोष्ट आपल्याला आवडू शकते ,आणि आपल्यापुरती या चित्रपटाची किंमत खूपच वाढवू शकते. मात्र अशा वेळी या चित्रपटाकडे अधिक चौकसपणे आणि वैयक्तिक आवडिनिवडीपलीकडे जाऊन पाहाणं ,हे आपल्याला चित्रपटाचा दर्जा पूर्णपणे जोखायला मदत करतं.
याच वर्षी मी एक बंगाली फिल्म पाहिली, चॅप्लीन नावाची. आपण चॅप्लीन सारख्या एका अत्यंत बुध्दिवान आणि बुध्दिवादी दिग्दर्शकाची -नटाची , जी एक हसू आणि आसूच्या संगमावरली ढोबळ प्रतिमा करुन ठेवली आहे ,तिला तोड नाही. हा अनिन्दो बॅनर्जी दिग्दर्शित चित्रपटदेखील याच प्रतिमेला पिळणारा होता. यात व्हरायटी एन्टरटेनमेन्ट शोमधे माईमसारखा पांढरा रंग चेह-याला फासून ( हे का कळलं नाही, मूकपटात काम करणारा नट काही माईम नसतो) स्लॅपस्टिक करत चॅप्लिन साकारणारा एक गरीब ( आणि अर्थात बिचारा) माणूस असतो. त्याचा एक सात वर्षांचा मुलगा असतो. पुढे या माणसाचे स्लॅपस्टिक विनोद आणि मुलाला ब्रेन ट्यूमर वा तत्सम आजार होईपर्यंत दुर्दैवाचे दशावतार, आळीपाळीने येतात. गंमत म्हणजे ही अतिशय कॅलक्युलेटिव आणि भडक फिल्मदेखील प्रेक्षकाना आवडली. सामान्य प्रेक्षकालाच नाही, तर विचार करु शकणा-या प्रेक्षकालादेखील, कारण माझ्याबरोबर प्रेक्षकात काही जाणकार दिग्दर्शकही होते ,जे या फिल्मच्या बाजूने हिरीरीने बोलत होते. का, तर चॅप्लिन आणि दु:ख यांचं घिसंपिटं, पण प्रगल्भतेचा आव आणणारं मिश्रण.असो ,चॅप्लीनची प्रतिमा आणि कडू गोड कथानक याच संकल्पनांवर आधारीत ’बर्फी’ ,या ’चॅप्लिन’च्या तुलनेत मास्टरपीसच आहे. पण 'तुलनेत' ,स्वतंत्रपणे नाही.
बर्फी पाहाताना मला पहिला प्रश्न हा पडला ,की ’बर्फी’ला चॅप्लीनच्या प्रतिमेची गरज का पडावी.( बंगाल्यांना चॅप्लिनचं काय प्रेम?) राज कपूरच्या डोळ्यापुढली ट्रँपची प्रतिमा ही मुळात चॅप्लिनने प्रेरित होती, त्यामुळे हा चॅप्लिनबरोबर राज कपूरची आठवण जागवण्याचाही प्रयत्न आहे, हे उघड आहे. मात्र ,हा हिशेब सोडल्यास फार काही कारण दिसत नाही. एक तर चॅप्लिनचा काळ मूकपटांचा असला तरी त्याची ट्रँप व्यक्तिरेखा मूक नाही. त्यामुळे त्या दृष्टिने होणारं जोडकाम अपुरं आहे. तरीहि हे गिमिक मी चालवून घेतलं असतं जर ते टेक्शचरली चित्रपटाबरोबर जात असतं . म्हणजे पूर्ण चित्रपट त्या प्रकारे हाताळला जाता ,तर.तसं काही होत नाही . सुरुवातीची थोडी पळापळ ,सिटी लाईट्सच्या ओपनिंग सिक्वेन्सवरुन घेतलेला अधिकृत चॅप्लिन होमेज मानण्याजोगा पुतळ्याचा प्रसंग आणि मधेच चिकटवल्यासारखे येणारे इन्स्पेक्टरबरोबरचे ( सौरभ शुक्ला) काही प्रसंग सोडता बर्फी चॅप्लिनसारखा वागत नाही.चित्रपटही इतर वेळा स्लॅपस्टिक वापरत नाही. मग हा अट्टाहास कशाला?
बर्फी सुरू झाल्यावर काही वेळात मला वाटायला लागलं ,की आपल्यापर्यंत हा पोचतच नाही आहे. ते काय सांगतायत ते कळतंय पण ते केवळ सांगितलं जातय. पडद्यावर उलगडताना दिसत नाही.एकतर चित्रपटाच्या वर्तमानात चालू होउन मागे जाण्यात , आणि वर स्लॅपस्टिक कसरतीत ,या व्यक्तिरेखा उभ्या करायला त्याला वेळ होईना . पुढे भूतकाळात थोडंफार सेटल झाल्यावरही व्यक्तिचित्रणाचा आनंदच होता. म्हणजे पहा, आपण श्रुती (इलेना डी'क्रूज) गावात आल्यावरच्या बर्फीबरोबरच्या ( रणबीर कपूर)  पहिल्या भेटीतली गंमत , मग पुढे तिला त्याचं अपंगत्व समजणं वगैरे समजू शकतो ,  पण मग गाणी सुरू होतात आणि प्रकरण एकदम चुंबनदृश्य आणि लग्नाच्या मागणी पर्यंत पोचतं. म्हणजे किती ही प्रगती !  तीदेखील आजच्या काळातली नाही ,तर चाळीसेक वर्षांपूर्वीची. ही प्रगती, त्यातून एक आधीच लग्न ठरलेली नॉर्मल मुलगी आणि बोलता वा ऐकता न येऊ शकणारा मुलगा यांच्या नात्यातली प्रगती ,जी कदाचित एका पूर्ण चित्रपटाचा विषय होऊ शकेलशी प्रगती कशी झाली ,ही अजिबात न दिसताही आपण गृहीत धरावी असं चित्रपट सांगतो. का ? कोणाला माहीत.
बरं ,तेवढ्याने भागत नाही. आता तो एक रहस्यमय गोष्ट सांगायला घेतो ,ज्यात एका आँटिस्टिक मुलीचं, झिलमिलचं (प्रियांका चोप्रा) अपहरण आहे . हे रहस्य मुळात इतकं फुटकळ आहे ( आणि कास्टिंगच्या निर्णयाने तर ते रहस्य उरलेलंच नाही) की त्यात थोडी गुंतागुंत करण्यासाठी गोष्ट तीन कालावधींमधे मागेपुढे जायला लागते. तरीही रहस्य पारदर्शकच राहातं हे सोडा.आता ’बर्फी’ एक नवं प्रकरण सुरू करतो जे दाखवणं पहिल्या प्रेमप्रकरणाहूनही अधिक कठीण आहे. तो बर्फी आणि झिलमिलच्या जुजबी मैत्रीचं विश्वासात, गहि-या मैत्रीत आणि अखेर प्रेमात रुपांतर झालेलं दाखवायचं ठरवतो. स्ट्रॅटेजी तीच. काही जुजबी प्रसंग घालायचे आणि गाणी घालत राहायचं.
म्हणजेच दोन अशी नाती ,जी बरीचशी शब्दांवाचून तयार होणं आवश्यक आहे ,ती तयार झाल्याचं गाण्यांच्या ,म्हणजे शब्दांच्याच मदतीने  आपल्याला सांगितलं जातं. या सा-याला उत्तम छायाचित्रणाची, रणबीर कपूर आणि प्रियांकाच्या उत्तम , आणि इलेना डिक्रूजच्या सहज अभिनयाची , ब-यापैकी गाण्यांची साथ आहे, पण हे सारं ही नाती बनताना दिसण्याची जागा घेउ शकेल का? मला वाटतं नाही.
थोडक्यात ,चित्रपट जिथे वेळ काढायचा तिथे काढत नाही, आणि फुटकळ रहस्याला नॉन लिनिअर ट्रिटमेन्ट देण्यात घालवतो. दिग्दर्शक अनुराग बसूचा एकूण अप्रोचच मला असा साध्या गोष्टी उगाच कॉम्प्लिकेटेड करण्याचा ,आणि महत्वाच्या गोष्टी बाजूला टाकण्याचा दिसतो. उदाहरणार्थ बर्फी हे नाव. आता हे नाव सरळ गोड वाटल्याने दिलं असं असू शकतं, पण नाही. त्याला एक बॅकस्टोरी. आईचा रेडिओ, मर्फी हे नाव, आईचा मृत्यू ,रेडिओ आणि मुका यामधला विरोधाभास, बोलता न आल्याने बर्फी हा उच्चार....वगैरे ,पण श्रुती बर्फीच्या प्रेमात कशी पडली यासारख्या पटकथेसाठी महत्वाच्या प्रश्नाचं उत्तर? काहीच नाही.
नॉन लिनिअर कथानकांना स्वत:ची एक शिस्त असते. ते कधी पुढे -मागे जातात याचं एक तर्कशास्त्र असतं. त्याखेरीज विशिष्ट काळात विशिष्ट व्यक्ती अशा अशा दिसतात या प्रकारचे व्हिजुअल क्लूज असतात. (ज्यांना मला काय म्हणायचंय याचं अधिक स्पष्टिकरण हवं असेल त्यांनी मॅकगिगानचा ’विकर पार्क’ पाहावा. दोन वर्षांच्या कालावधीवर पुढे मागे करणारी गोष्ट सांगताना संपूर्ण क्लॅरीटी ठेवणारा हा चित्रपट साध्या रोमँटिक कॉमेडीचं बेमालूमपणे रहस्यपटात रुपांतर करतो.)बर्फी या शिस्तीकडे दुर्लक्ष करतो आणि ब-याचदा पाहाणा-याला गोंधळात पाडतो.
हा निरर्थक रहस्याच्या तपासात गुंतलेला सिनेमा अखेरच्या पंधरा एक मिनिटात मात्र कथानकाचे धागे चांगले बांधतो आणि समाधानकारक शेवटाची इल्युजन तयार करतो.. ’ते सुखानं नांदू लागले' हे मूळ फ्लॅशबॅक डिव्हाइसमधेच उघड असल्याने , या प्रकारचं कठीण नातं ,लग्नानंतर कसं टिकेल हे आपण विचारू शकत नाही. चित्रपट आधी जसा ते ’जमलं’ ,हे सांगतो ,तसाच आताही ,ते ’टिकलं’ असं सांगून मोकळा होतो.
कदाचित हा चित्रपट दिग्दर्शकाने न लिहिता लेखकाकडून लिहून घेतला असता तर फार बरं झालं असतं. दिग्दर्शकाला चमकदार जागा, वा इन्टरेस्टिंग दृश्यरचना सुचतात, वा उसन्या घेता येतात. मात्र पटकथेचा अर्थाच्या दृष्टिने पूर्ण विचार ,तो ब-याचदा करू शकत नाही. क्वचित अनुराग कश्यप किंवा विशाल भारद्वाज सारखा माणूस लेखन आणि दिग्दर्शन दोन्ही करू शकतो, पण हा अपवाद, नियम नव्हे.
’बर्फी’ पाहाताना मला तेच वाटलं जे ’रॉकस्टार’ पाहाताना वाटलं होतं. कथानकात शक्यता असताना , आणि रणबीर कपूरसारखा या पिढीचा सर्वोत्तम नट उपलब्ध असताना पटकथेने चित्रपटाचा घात करणं यासारखी वाईट गोष्ट नाही. पण आपली ही रड रोजचीच आहे.  हिंदी चित्रपटांच्या पटकथा सुधारतील ही आशा फोल आहे. पण कधीकाळी त्या सुधाराव्या असं वाटत असेल, तर दिग्दर्शकानी सरसकट त्या लिहिणं बंद करणं ,हे सगळ्यात महत्वाचं पाऊल ठरेल.
- गणेश मतकरी

Read more...

साउंड आँफ नॉईस- नव्या बंडाची सुरुवात

>> Monday, September 3, 2012


एक परिचित दृश्य. भरधाव जाणारी गाडी. प्रथम दिसतो ,तो गती सूचित करणारा मागला टायर. साउंडट्रॅकवरही ,या गतीला सुसंगत असं जोरदार संगीत. मग दिसते, ती प्रत्यक्ष गाडी, एक व्हॅन. मग ही गाडी चालवणारी तरुणी, शाना पेरशाँ (अभिनेत्रीचं नावही हेच). शानाची मान संगीताच्या तालावर हलते आहे, म्हणजे हे केवळ पार्श्वसंगीत नाही. कदाचित गाडीत लावलेलं असावं. आता ती मान वळवून मागे पाहाते आणि आपल्या लक्षात येतं ,की संगीत गाडीतलंच आहे, पण म्युझिक सिस्टीमवर लावलेलं नाही. तर शानाच्या मागे एक ड्रमर बसलाय, ड्रम्सचा एक मोठासा सेट घेउन. हा मॅग्नस ( मॅग्नस यॉरहेन्सन).त्याच्या ड्रम्सच्या तालावर व्हॅनची गती वाढत चालली आहे.
केवळ परिणामासाठी घातलेलं पार्श्वसंगीत आणि कथेच्या अवकाशात प्रत्यक्ष स्थान असणारं संगीत यांची ही सरमिसळ इथे केवळ तेवढ्यापुरती गंमतीदार वाटत नाही तर ती ब-याच प्रमाणात चित्रपटाचा मूड ठरवून देते. या सरमिसळीला ‘साउंड आँफ नॉईस’ मधे महत्व आहे कारण मुळात संगीतालाच या चित्रपटाच्या संकल्पनेत केंद्रस्थान आहे. स्वीडिश-फ्रेन्च चित्रपट ‘साउंड आँफ नॉईस’ हे विनोद, गुन्हेगारी आणि संगीतिका, यांचं एक अतिशय विक्षिप्त मिश्रण आहे. विक्षिप्त अशासाठी, की यातल्या एकाही घटकाचा, तो परिचीत अर्थाने उपयोग करत नाही. इथला विनोद उपरोधाने वापरला जातो तर गुन्हेगारी प्रतिकात्मक असल्याप्रमाणे. संगीत हे  नेहमीसारखं नाच-गाण्यांच्या साथीने येत नाही, तर आँल्टरनेटिव संगीताचे तुकडे ,आविष्कारस्वातंत्र्याला वाट करुन दिल्यासारखे येतात.
 दिदर्शक ओला सिमॉन्सन आणि योहान्स स्ट्यार्न निल्सन यांचा 'साउंड आँफ नॉईस' (२०१०) हा हाय कन्सेप्ट चित्रपट आहे. इतका ,की त्यात एक सोडून दोन हाय कन्सेप्ट कथासूत्रांचं मिश्रण आहे. पहिलं आहे ते संगीत विश्वातल्या एका नामांकित कुटुंबात जन्मूनही संगीताचा गंध नसलेल्या पोलिस अधिकारी नायकाने केलेला संगीताशी संबंधित गुन्ह्यांचा तपास, आणि  दुसरं आहे, ते सर्वत्र चालू असलेल्या सुमार संगीत निर्मितीचा वीट आलेल्या बंडखोर म्युझिशीअन्सनी अकल्पनीय साधनांचा वाद्यांसारखा वापर करुन संपूर्ण शहराला वेठीला धरणं. ही दुसरी संकल्पना तर खूपच तपशीलात रंगवलेली आहे. लुइगी रूसोलोने १९१३ मधे उपलब्ध वाद्यांमधून होणारी संगीतनिर्मिती किती तोकडी आहे अशी कल्पना आपल्या 'द आर्ट आँफ नॉईसेस' या प्रबंधात मांडली होती ,ज्याच्या नावाशी चित्रपटाच्या नावाचं साम्य हा उघडच योगायोग नाही. औद्योगिक क्रांतिमुळे कानावर पडणा-या आवाजात किती बदल होत गेला आहे हे त्या प्रबंधात नोंदवलं गेलं होतं आणि या नव्या शक्यतांमुळे संगीत कसं बदलू शकतं असा त्याचा रोख होता. भविष्यात उपलब्ध होणा-या नव्या ध्वनीला त्यात सहा प्रकारांत विभागलं होतं. हे सहा प्रकारदेखील चित्रपटाच्या संकल्पनेत सहभागी होतात ते सहा बंडखोरांच्या निमित्ताने.
 मॅग्नस आणि शाना हे या बंडखोर टोळीचे प्रमुख आहेत. मॅग्नसने आपल्या संगीतक्रांतिला नव्या पातळीवर नेण्यासाठी एक योजना मांडली आहे. तिचं नाव ' म्युझिक फॉर वन सिटी अँन्ड सिक्स ड्रमर्स' , ज्यातला सहा हा आकडा अर्थातच आर्ट आँफ नॉईसेसची आठवण करून देणारा.सुरूवातीला जेव्हा मॅग्नस आपल्या योजनेचं बाड शानाच्या हवाली करतो तेव्हा ते पाहून आपल्याला फार काही लक्षात येत नाही. बरोबरच्या गंमतीदार अॅनिमेशनमधून ही योजना थोडक्यात स्पष्टही केली जाते ,मात्र आपण त्या पध्दतीचा विचार करत नसल्यास तेही आपल्याला पूर्णपणे न कळण्याची शक्यता अधिक. एका शहरात बरंच गुंतागुंतीचं आणि संगीताशी संबंधित काहीतरी घडवण्याचा प्रयत्न असावा एवढं समजलं तरी पुरे. (' म्युझिक फॉर वन अपार्टमेन्ट अँन्ड सिक्स ड्रमर्स 'ही याच मंडळींनी बनवलेली शॉर्ट फिल्म आहे ज्यावरून हा पूर्ण लांबीचा चित्रपट सुचला . ती  पाहिली असल्यास मात्र तुम्ही या बंडाची थोडीफार कल्पना करू शकता) शाना या योजनेवर खूष होते आणि तडकाफडकी ती पूर्णत्वाला नेण्याची तयारी सुरु करते.
इकडे आमाडीयूस( बेन्ड निल्सन)हा पोलिस इन्स्पेक्टर थोडा काळजीत पडलेला. महान कंपोजर मोझार्टशी जोडलं गेलेलं नाव लावणारा हा अधिकारी संगीत क्षेत्रातल्या एका नावाजलेल्या घराण्याचा भाग असतो. वडील आणि भाऊ याच क्षेत्रातली नावाजलेली व्यक्तिमत्व, पण टोन डेफ असल्याने आमाडियूसला संगीताचा गंध नाही.  घरच्या आणि बाहेरच्या लोकांकडून कायमच दुर्लक्षित राहिलेला तो, संगीताचा द्वेष करतो. संगीत विसरण्याचा प्रयत्न करणार््या या नायकाला काहितरी गडबड असल्याची शंका येते ,ती संगीतात बीट्स मोजण्यासाठी वापरलं जाणारं  मेट्रोनोम हे छोटंसं यंत्र एका अपघातस्थळी मिळाल्यावर. लवकरच बंडखोर आपला पहिला संगीत हल्ला चढवतात आणि आमाडीयूसला त्यांच्या बंदोबस्ताचं काम स्वीकारावं लागतं.
संकल्पनेच्या स्तरावर ब्रिलिअंट चित्रपटांचा ब्रिलिअन्स प्रत्यक्ष निर्मितीत टिकवणं हे कठीण काम असतं.विशेषतः जेव्हा या संकल्पना दृश्य योजनेच्या पलीकडे जाणा-या असतात तेव्हा. परफ्यूम मधे योजलेला वासासारख्या ,प्रेक्षकाला न जाणवणा-या गोष्टिचा वापर,   मेट्रिक्स मधल्या तत्वज्ञानासंबंधित कल्पना , यासारख्या गोष्टी प्रेक्षकाला खास विचार करायला न लागता त्याच्यापर्यंत पोचायला लागतात. तरच तो ककथानकाशी समरस होऊ शकतो. इथली संगीताला गुन्ह्याप्रमाणे मांडण्याची आणि या संगीताच्या खेळामुळे शहर खरोखरच हादरून जाऊ शकेल ही ,या दोन्ही कल्पना संहितेत ठिक वाटू शकतात पण सादरीकरणात त्यांचा टिकाव लागणं हे खरं आव्हान आहे.चित्रपट हे थोड्या विनोदाच्या आणि थोड्या प्रेक्षकांकडून अपेक्षित असलेल्या विलिंग सस्पेन्शन आँफ डिसबिलीफच्या मदतीने करून दाखवतो. उदाहरणार्थ बँकेवरल्या दरोड्यासारखा भासणारा संगीतप्रयोग पाहाता येईल. इथे ड्रमर्सनी बँक रॉबर्सच्या पारंपारिक वेषात येणं आणि त्याच थाटात पण महत्वाचे शब्द फिरवून बँकेतल्या लोकांना धमकावणं ('धिस इज अ गिग . वुई आर आेन्ली हिअर फॉर द म्युझिक. लिसन , अॅन्ड नोबडी विल गेट हर्ट' ) त्याला जोडून येणारा पोलिसांना खबर मिळण्याचा ,त्यांनी बँकेपर्यत येण्याचा ट्रॅक आणि अर्थात  'गिग' चा भाग असलेलं ,पण पडद्यावरल्या संकेताना पूरक असणारं वेगवान संगीत या सगळ्याचा परिणाम म्हणून ही घटना कथानकाच्या चाैकटीत विश्वसनीय होते. याच पध्दतीने चित्रपट बहुतेक प्रसंग हाताळतो आणि ब-याच प्रमाणात संकल्पनेचा परिणाम शाबूत ठेवतो.
इथे एक गोष्ट उघड आहे आणि ती म्हणजे कथानकाचा अर्थ शब्दश: घेता येणार नाही. बंडखोरांचा विरोध आहे तो मिडिआँक्रिटिला आणि आमाडियूसचा विरोध आहे तो त्याच्या कुटुंबियांच्या वर्तुळातल्या एलिटिस्ट वागण्याला. कलाविश्वाच्या अगदी खालच्या आणि अगदी वरच्या टोकांना मोडून काढत चित्रपट महत्व मांडतो ते नव्या विचारांचं, आविष्कार स्वातंत्र्याचं आणि व्यक्तिवादाचं. त्याचं हे धोरण त्याला संगीतक्षेत्रापुरतं मर्यादित ठेवत नाही, तर एक सामाजिक विधान म्हणून प्रेक्षकापुढे आणतो.
 -गणेश मतकरी

Read more...

  © Blogger template Werd by Ourblogtemplates.com 2009

Back to TOP